Edicions jorn :: literatura occitana contemporanea

Max Allier es estat jornalista a París abans la guèrra de 39-45, puèi combatent dins la Resisténcia. Sa consciéncia politica s’es facha dins lo « maquís ». Vengut membre del Partit Comunista, foguèt puèi jornalista en Lengadòc.

Coma prosator, a publicat de novèlas isoladas o en recuèlhs, Lenga Muda, Lunada d’estiu. Totas aquelas pròsas narrativas son pas encara estadas recampadas en volum. Coma poèta, a publicat tres recuèlhs abans aqueste : A la raja dau temps (1951) ; Solstici (1965) ; Lo Plag (1982). Cada poèma es aicí seguit de sa version en francés, Max Allier tornant escriure sos poèmas pla mai que de los revirar, e lo tèxt francés aguent per el un estatut literari parièr a lo del tèxt original occitan.

La poësia de Max Allier rejonh dins una sola celebracion los eròis de la libertat (combatents occitans de la Croisada albigesa, Camisards protestants e resistents de la darrièra guèrra). Mas aquela celebracion va cotria amb un lirisme amorós que fa pensar a la fin’amor dels trobadors o a l’amor fòl dels subrerealistas. Un tresen tèma es present, lo del país occitan, aquel Lengadòc Bas e aquela Cevena que i es estat ligat per un estacament a l’encòp sensual e apassionat. Dins los pus darrièrs poèmas sieus, inedits, Allier desplega una reflexion inspirada, en forma de bilanç, sus son sègle e sus l’avenidor de l’òme. Traversada d’ulhauces de colèra e de visions cosmicas, escricha dins una lenga rica e populara, aquela poësia fa bufar, en lenga d’òc, un lirisme especialament poderós.

Max ALLIER dins lo nòstre catalog :
D'amor e de contèsta

Legir un troç