Edicions jorn :: literatura occitana contemporanea

Tota l’òbra de Bernat Manciet (1923-2005) es estada bastida a l’entorn de son vilatge de naissenàa, Sabres, dins la Granda Landa gascona, e del parlar « negre » d’aquela region, une varietat de gascon qu’el sachèt faire de son fonetisme pro especial, al long de las annadas, un estil vertadièr, e ma un mite autentic, en passar atal dirèctament del local al cosmic. Fòrça cultivat ; un temps diplomata après d’estudis a Bordèu puèi París, Manciet foguèt mai que degun l’òme d’un sol endrech e de pertot a l’encòp. Las foncions sieunas en Alemanha, puèi al Brasil, coma tota la part de sa vida passada abans e après a Sabres, sa coneissença granda del latin, del grec, de l’alemand e de las lengas ibericas, faguèron d’el la sintèsi viva de l’aiga e del fuòc, un « mostre d’originalitat », coma disiá son amic lo poèta e medievista Renat Nelli.

Dempuèi sos primièrs poèmas publicats dins la revista Reclams a la fin dels ans 1940, fins qu’a sa soma poëtica, L’Enterrament a Sabres, grand poèma a l’encòp epic e familièr ont son recampats totes los « paures » de la Lande, Manciet a pas quitat, a son biais, de desvolopar dins totas las direccions une escritura que se reconeis sul pic entre totas las autras. Poèta donc, autor d’un bèl vintenat de recuèlhs, foguèt tanben prosator, tant dins aquel roman pivelant que se ditz Lo Gojat de novembre, coma dins los brèus e remirables racontes autobiografics publicats en volum l a quita annada de sa mòrt : Casaus perduts. Assagista de bèla auçada, li devèm en particular, en francés, dos libres màgers : Le Triangle des Landes e Le Golfe de Gascogne, ont la granda Istòria e las somiariás del poèta se rejonhon voluptuosament. Dins la darrièra part de son existéncia, Manciet se faguèt d’un biais pro extraordinari diseire public de sas òbras, amb de musicians que sachèron se mesurar a l’auçada de sa paraula : Bernard Lubat, Michel Portal, Christian Vieussens, Dominique Regef, Beñat Achiary... l’an acompanhat, lo primièr mai que totes, dins una aventura que foguèt per el l’escasença de compausar de grands ensems verbals que la lectura i lèva res de sa fòrça d’evocacion. En parallèl, Manciet compausèt per lo teatre, amb de tèxtes ont los grands mites de l’Antiquitat (Orfèu, Ifigenia, Ulisses) o contemporanèus (lo torero El Yiyo) s’i fasián los personatges de sa legenda personala.

Apondrem per finir que Manciet, animator, d’ans e d’ans de tira, de la revista literària Òc, foguèt un descobreire màger de talents, en legeire atentiu e sens pietat que sabiá totjorn èstre per los autres coma per el.

Bernat Manciet dins lo nòstre catalog :
Sonets