Edicions jorn :: literatura occitana contemporanea

Joan-Maria Petit nasquèt en 1941 dins una familha de vinhairons establida a Caranta, prèp de Capestanh, en plen dins lo vinharés lengadocian. Vinhairons fòra nòrma, coma o ditz bèl primièr, ja que son paire fasiá lo pilòta dins l'Aeropostala davant de tornar a la tèrra e que se regalava a far venir de flors al mitan de sas vinhas. Aquela familha radicala socialista lo preparava pas gaire a la descobèrta de la fe cristiana que deviá marcar tota sa vida despuèi l’adolescéncia. Dintra a l'Escòla Normala en 1959, puèi a la Facultat de Letras de Montpelhièr : licéncia de Letras Modèrnas, puèi dos ans a ensenhar dins lo segondari, aprèp qué torna a la Facultat, coma ensenhaire aqueste còp. Son domeni de dileccion es l’oralitat occitana jos totas sas formas : dialectologia (participa a l'Atlas Lingüistic del Lengadòc), etnografia (enquista dins lo Besierés), lexicografia. S’interessa entre autres a las formas brèvas coma los provèrbis e dictons, que son pas sens rapòrt amb sa pròpria poësia.

Aquesta se desplega pendent sa vida tota, termejada de recuèlhs que recampan de poèmas corts mas denses, escriches dins una lenga simpla, concreta e naturala : Respondi de... (1965), Poèmas per carrièras (1970), Ni per vendre ni per crompar (1971), Lo pan, la poma e lo cotèl (1972), Non aver o èsser (1975), Lo bestiari, aubres e vinhas (1978), Nòstra Dòna dels Espotits (2005). D'una aparenta simplicitat, aquels poèmas son aitant de tròces de vida : scènas d'enfança e de vida vidanta, crocadisses de personatges, imatges insolits que s’impausan per lor evidéncia poëtica. Lor imaginari es lo de las formuletas e dels contes, de las cançons popularas, que revèrta tanben lo ritme de sos vèrses. Estona pas que les cantaires (Patric, Daumas, Mans de Breish, Martí, Josiana Vincenzutto) ajan fòrça posat dins son òbra. Una òbra quora leugièra quora crudèla, que ditz cada còp en qualques mots pichòts bonurs o grands malastres de la vida.

Joan-Maria Petit dins lo nòstre catalog :
Petaçon
Erbari

Legir dos troces de Petaçon